கேள்வி

தேவனால் “தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள் யார்?

பதில்

எளிமையாகச் சொன்னால், “தேவனால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள்” தேவன் இரட்சிக்கப்படும்படிக்கு அவரால் முன்குறிக்கப்பட்டவர்கள். அவர்கள் தான் “தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள்” என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள், ஏனெனில் அந்த வார்த்தையானது தேர்ந்தெடுக்கும் கருத்தை குறிக்கிறது. அமெரிக்காவில் ஒவ்வொரு நான்கு வருடங்களுக்கும், நாம் ஒரு ஜனாதிபதியை “தேர்வு” செய்கிறோம்-அதாவது, அந்த அலுவலகத்தில் யார் பணியாற்ற வேண்டும் என்பதை நாம் தேர்வு செய்கிறோம். தேவனுக்கும் இரட்சிக்கப்படுபவர்களுக்கும் இது பொருந்தும்; இரட்சிக்கப்படுபவர்களை தேவன் தேர்ந்தெடுக்கிறார். இவர்கள் தேவனால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள்.

அது இருக்கும் நிலையில், இரட்சிக்கப்படுபவர்களை தேவன் தேர்ந்தெடுப்பார் என்கிற கருத்து சர்ச்சைக்குரியது அல்ல. இரட்சிக்கப்படுபவர்களை தேவன் எப்படி, எந்த முறையில் தேர்ந்தெடுக்கிறார் என்பது சர்ச்சைக்குரியது. திருச்சபை வரலாறு முழுவதும், தேர்ந்தெடுத்தல் (அல்லது முன்னறிதல்) கோட்பாட்டின் மீது இரண்டு முக்கிய கருத்துக்கள் உள்ளன. ஒரு பார்வையை, நாம் முன்னறிதல் அல்லது தீர்க்கத்தரிசனமாக முன்னறிதல் பார்வை என்று அழைக்கிறோம், தேவன், தம்முடைய சர்வஞானத்தின் மூலம், தங்கள் இரட்சிப்புக்காக இயேசு கிறிஸ்துவில் தங்கள் விசுவாசத்தையும் நம்பிக்கையையும் வைப்பதற்கு தங்கள் சொந்த விருப்பத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பவர்களை அவர் முன்னமே அறிவார் என்று கற்பிக்கிறது. இந்த தெய்வீக முன்னறிவின் அடிப்படையில், தேவன் இந்த நபர்களை “அவர் உலகத்தோற்றத்துக்கு முன்னே” தேர்ந்தெடுக்கிறார் (எபேசியர் 1:4). இந்த கருத்து பெரும்பாலான அமெரிக்க சுவிசேஷகர்களால் கைக்கொள்ளப்படுகிறது.

இரண்டாவது முக்கிய பார்வை அகஸ்ட்டீனிய பார்வை, இது அடிப்படையில் தேவன் இயேசு கிறிஸ்துவில் நம்பிக்கை கொண்டவர்களை தெய்வீகமாக தேர்ந்தெடுப்பது மட்டுமல்லாமல், இந்த நபர்களுக்கு கிறிஸ்துவை நம்புவதற்கான நம்பிக்கையை வழங்க தெய்வீகமாக தேர்ந்தெடுக்கிறார். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், இரட்சிப்புக்கான தேவனுடைய தேர்வு என்பது ஒரு தனிநபரின் நம்பிக்கையின் முன்னறிதலின் அடிப்படையில் அல்ல, ஆனால் சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுடைய சுதந்திரமான, இறையாண்மை கிருபையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. தேவன் ஜனங்களை இரட்சிக்கப்படுவதற்குத் தேர்ந்தெடுக்கிறார், காலப்போக்கில் இந்த ஜனங்கள் கிறிஸ்துவில் விசுவாசத்திற்குள் வருவார்கள், ஏனென்றால் தேவன் அவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளார்.

இந்த வித்தியாசம் இப்படியாக கொதித்தெழுகிறது: இரட்சிப்பில் இறுதித் தெரிவு யாருக்கு இருக்கிறது—தேவனுக்கா அல்லது மனிதனுக்கா? முதல் பார்வையில் (தீர்க்கத்தரிசனப் பார்வையில்), மனிதனுக்கு கட்டுப்பாடு உள்ளது; அவனது சுதந்திரம் இறையாண்மை கொண்டது மற்றும் தேவனுடைய தேர்ந்தெடுத்தலில் தீர்மானிக்கும் காரணியாகிறது. தேவன் இயேசு கிறிஸ்துவின் மூலம் இரட்சிப்பின் வழியை வழங்க முடியும், ஆனால் இரட்சிப்பை உண்மையாக்க மனிதன் கிறிஸ்துவை தனக்காக தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். இறுதியில், இந்த பார்வை தேவனை வல்லமையற்றதாக்கி, அவருடைய இறையாண்மையைப் பறிக்கிறது. இந்த பார்வை சிருஷ்டிகரை உயிரினத்தின் இரக்கத்தில் வைக்கிறது; தேவன் பரலோகத்தில் ஜனங்களை விரும்பினால், மனிதன் சுதந்திரமாக இரட்சிப்பின் வழியைத் தேர்ந்தெடுப்பான் என்று அவர் நம்ப வேண்டும். உண்மையில், தேர்ந்தெடுத்தலின் முன்னோடியான பார்வை தேர்தலைப் பற்றிய பார்வையே இல்லை, ஏனென்றால் தேவன் உண்மையில் தேர்ந்தெடுக்கவில்லை—அவர் உறுதிப்படுத்துகிறார். மனிதனே இறுதியான தேர்வாளன்.

அகஸ்ட்டீனிய பார்வையில், தேவன் கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டவர்; அவர், தமது சொந்த இறையாண்மையின்படி, அவர் யாரைக் காப்பாற்றுவாரோ அவர்களை அவர் சுதந்திரமாகத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். அவர் யாரை இரட்சிக்கப் போகிறாரோ அவர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது மட்டுமல்லாமல், அவர் உண்மையில் அவர்களின் இரட்சிப்பை நிறைவேற்றுகிறார். வெறுமனே இரட்சிப்பை சாத்தியமாக்குவதற்குப் பதிலாக, தேவன் யாரை இரட்சிப்பாரோ அவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர்களைக் இரட்சிக்கிறார். இந்தக் கண்ணோட்டம் தேவனை சிருஷ்டிகராகவும் இறையாண்மையுள்ளவராகவும் சரியான இடத்தில் வைக்கிறது.

அகஸ்ட்டீனிய பார்வையில் அதன் சொந்த பிரச்சினைகள் இல்லாமல் இல்லை. இந்த பார்வை மனிதனின் சுதந்திரத்தை பறிக்கிறது என்று விமர்சகர்கள் கூறுகின்றனர். இரட்சிக்கப்படுபவர்களை தேவன் தேர்ந்தெடுத்தால், பிறகு மனிதன் விசுவாசிப்பவதற்கு என்ன வித்தியாசம்? சுவிசேஷத்தை ஏன் பிரசங்கிக்க வேண்டும்? மேலும், தேவன் தமது இறையாண்மையின்படி தேர்ந்தெடுத்தால், நம் செயல்களுக்கு நாம் எவ்வாறு பொறுப்பாக முடியும்? இவை அனைத்தும் நல்ல மற்றும் நியாயமான பதிலளிக்கப்பட வேண்டிய கேள்விகள். இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதிலளிப்பதற்கான ஒரு நல்ல பகுதி ரோமர் 9 ஆம் அதிகாரம், தேர்ந்தெடுத்ததலில் தேவனுடைய இறையாண்மையைக் கையாளும் மிக ஆழமான பத்தியாகும்.

வேதப்பகுதியின் பின்னணி ரோமர் 8 ஆம் இல் இருந்து வருகிறது, இது ஒரு சிறந்த உச்சகட்ட துதியுடன் முடிவடைகிறது: “நம்முடைய கர்த்தராகிய கிறிஸ்து இயேசுவிலுள்ள தேவனுடைய அன்பைவிட்டு நம்மைப் பிரிக்கமாட்டாதென்று நிச்சயித்திருக்கிறேன்” (ரோமர் 8:38-39). அந்தக் கூற்றுக்கு ஒரு யூதன் எவ்வாறு பதிலளிக்கலாம் என்பது பவுலை சிந்திக்க வைக்கிறது. காணாமல் போன இஸ்ரவேல் பிள்ளைகளிடம் இயேசு வந்தபோதும், ஆரம்பகால திருச்சபை பெரும்பாலும் யூதர்களாக இருந்தபோதும், யூதர்களை விட புறஜாதியார் மத்தியில் சுவிசேஷம் மிகவும் வேகமாக பரவியது. உண்மையில், பெரும்பாலான யூதர்கள் நற்செய்தியை ஒரு தடைக்கல்லாகவேக் கண்டனர் (1 கொரிந்தியர் 1:23) மற்றும் இயேசுவை நிராகரித்தனர். பெரும்பாலான யூதர்கள் நற்செய்தியின் செய்தியை நிராகரிப்பதால், கடவுளின் தேர்தல் திட்டம் தோல்வியுற்றதா என்று சராசரி யூதர்கள் ஆச்சரியப்படுவதற்கு இது வழிவகுக்கும்.

ரோமர் 9 முழுவதும், தேவனுடைய இறையாண்மைத் தேர்ந்தெடுத்தல் ஆரம்பத்திலிருந்தே நடைமுறையில் இருந்ததை பவுல் முறையாகக் காண்பிக்கிறார். அவர் ஒரு முக்கியமான அறிக்கையுடன் தொடங்குகிறார்: “இஸ்ரவேல் வம்சத்தார் எல்லாரும் இஸ்ரவேலர் அல்ல” (ரோமர் 9:6). இதன் பொருள் என்னவென்றால், இஸ்ரவேல் இனத்திலுள்ள அனைத்து மக்களும் (அதாவது, ஆபிரகாம், ஈசாக்கு மற்றும் யாக்கோபு ஆகியோரின் வழித்தோன்றல்கள்) உண்மையான இஸ்ரவேலைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல (தேவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள்). இஸ்ரவேலின் வரலாற்றை மறுபரிசீலனை செய்த பவுல், தேவன் இஸ்மவேலுக்கு பதிலாக ஈசாக்கையும், ஏசாவுக்குப் பதிலாக யாக்கோபையும் தேர்ந்தெடுத்தார் என்று காட்டுகிறார். தேவன் இந்த நபர்களை எதிர்காலத்தில் அவர்கள் கொண்டிருக்கும் நம்பிக்கை அல்லது நல்ல செயல்களின் அடிப்படையில் தேர்ந்தெடுக்கிறார் என்று யாராவது நினைத்தால், அவர் மேலும் கூறுகிறார், “பிள்ளைகள் இன்னும் பிறவாமலும், நல்வினை தீவினை ஒன்றும் செய்யாமலுமிருக்கையில், தேவனுடைய தெரிந்துகொள்ளுதலின்படியிருக்கிற அவருடைய தீர்மானம் கிரியைகளினாலே நிலைநிற்காமல் அழைக்கிறவராலே” (ரோமர் 9:11).

இந்த கட்டத்தில், தேவன் அநியாயமாக செயல்படுகிறார் என்று குற்றம் சாட்டுவதற்கு ஒருவர் துரிதமாக எண்ணங்கொள்ளலாம். தேவன் எந்த வகையிலும் அநீதி இழைக்கவில்லை என்று தெளிவாகக் கூறி, வசனம். 14ல் இந்தக் குற்றச்சாட்டை பவுல் எதிர்பார்க்கிறார். “எவன்மேல் இரக்கமாயிருக்கச் சித்தமாயிருப்பேனோ அவன்மேல் இரக்கமாயிருப்பேன், எவன்மேல் உருக்கமாயிருக்கச் சித்தமாயிருப்பேனோ அவன்மேல் உருக்கமாயிருப்பேன் என்றார்” (ரோமர் 9:15). தேவன் தமது சிருஷ்டிப்பின் மீது இறையாண்மை கொண்டவர். அவர் தேர்ந்தெடுக்கும் நபர்களைத் தேர்ந்தெடுக்க அவர் சுதந்திரமாக இருக்கிறார், மேலும் அவர் யாரைக் கடந்து செல்கிறாரோ அவர்களைக் கடந்து செல்ல அவர் சுதந்திரமாக இருக்கிறார். சிருஷ்டிகரை நியாயமற்றவர் என்று குற்றம் சாட்டுவதற்கு உயிரினத்திற்கு உரிமை இல்லை. சிருஷ்டிகரின் தீர்ப்பில் உயிரினம் நிற்க முடியும் என்ற எண்ணம் பவுலுக்கு பொருத்தமில்லாதது, அது ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவனுக்கும் இருக்க வேண்டும். ரோமர் 9 இன் சமநிலை இந்தக் கருத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது.

ஏற்கனவே குறிப்பிட்டுள்ளபடி, தேவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுதல் தலைப்பில் குறைந்த அளவிற்கு பேசும் பிற வேதப்பகுதிகளும் உள்ளன (யோவான் 6:37-45 மற்றும் எபேசியர் 1:3-14). எஞ்சியிருக்கும் மனிதகுலத்தை இரட்சிப்பிற்கு மீட்டெடுக்க தேவன் நியமித்துள்ளார் என்பதே இதன் பொருள். இந்த தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நபர்கள் உலகத்தோற்றத்திற்கு முன்பே தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர், மேலும் அவர்களின் இரட்சிப்பு கிறிஸ்துவில் முழுமையானது ஆகும். பவுல் சொல்வது போல், “தம்முடைய குமாரன் அநேக சகோதரருக்குள்ளே முதற்பேறானவராயிருக்கும்பொருட்டு, தேவன் எவர்களை முன்னறிந்தாரோ அவர்களைத் தமது குமாரனுடைய சாயலுக்கு ஒப்பாயிருப்பதற்கு முன்குறித்திருக்கிறார்; எவர்களை முன்குறித்தாரோ அவர்களை அழைத்துமிருக்கிறார்; எவர்களை அழைத்தாரோ அவர்களை நீதிமான்களாக்கியுமிருக்கிறார்; எவர்களை நீதிமான்களாக்கினாரோ அவர்களை மகிமைப்படுத்தியுமிருக்கிறார்” (ரோமர் 8:29-30).