கேள்வி

பெருமையைப் பற்றி வேதாகமம் என்ன சொல்லுகிறது?

பதில்

தேவன் வெறுக்கிற பெருமைக்கும் (நீதிமொழிகள் 8:13) ஒரு வேலையை செய்து முடித்ததைப் பற்றி நாம் உணரக்கூடிய பெருமைக்கும் (கலாத்தியர் 6:4) அல்லது அன்புக்குரியவர்கள் நிறைவேற்றப்படுவதில் நாம் வெளிப்படுத்தும் பெருமைகளுக்கும் வித்தியாசம் உள்ளது (2 கொரிந்தியர் 7:4). சுய நீதியிலிருந்து அல்லது கர்வத்தில் இருந்து உருவாகும் பெருமை பாவம், இருப்பினும், தேவன் அதனை வெறுக்கிறார், ஏனெனில் அது அவரைத் தேடுவதற்கு ஒரு தடையாக இருக்கிறது.

சங்கீதம் 10:4 விளக்குகிறது, பெருமையுள்ளவர்கள் தங்களைத் தாங்களே உட்கொண்டிருக்கிறார்கள், அவர்களுடைய எண்ணங்கள் தேவனிடமிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளன: “துன்மார்க்கன் தன் கர்வத்தினால் தேவனைத் தேடான்; அவன் நினைவுகளெல்லாம் தேவன் இல்லையென்பதே.” இந்த வகையான பெருமிதம் தேவன் விரும்பும் மனத்தாழ்மையின் ஆவிக்கு நேர்மாறானது: “ஆவியில் எளிமையுள்ளவர்கள் பாக்கியவான்கள்; பரலோகராஜ்யம் அவர்களுடையது” (மத்தேயு 5:3). “ஆவியில் எளிமையுள்ளவர்கள்” என்பது அவர்களின் முழு ஆவிக்குரிய திவால்நிலையையும், அவருடைய தெய்வீக கிருபையைத் தவிர்த்து தேவனுடைய பக்கம் அருகில் வர இயலாமையையும் உணர்ந்தவர்கள். பெருமை, மறுபுறம், தங்கள் பெருமையால் கண்மூடித்தனமாக இருக்கிறார்கள், அவர்களுக்கு தேவன் தேவை இல்லை என்று நினைக்கிறார்கள் அல்லது மோசமாக, தேவன் அவர்களை ஏற்றுக்கொள்ள அவர்கள் தகுதியுடையவர் என்பதால் தேவன் அவர்களை அவர்கள் உள்ளதுப்போலவே ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணுகிறார்கள்.

பெருமையின் விளைவுகளைப் பற்றி வேதம் முழுவதும் நமக்குக் கூறப்படுகிறது. நீதிமொழிகள் 16:18-19 நமக்கு சொல்கிறது, “அழிவுக்கு முன்னானது அகந்தை; விழுதலுக்கு முன்னானது மனமேட்டிமை. அகங்காரிகளோடே கொள்ளைப் பொருளைப் பங்கிடுவதைப்பார்க்கிலும், சிறுமையானவர்களோடே மனத்தாழ்மையாயிருப்பது நலம்.” ஏனெனில் சாத்தான் தற்பெருமை (ஏசாயா 14:12-15) நிமித்தம் பரலோகத்திலிருந்து வெளியே தள்ளப்பட்டான். பிரபஞ்சத்தின் சரியான ஆட்சியாளராக தேவனை மாற்ற முயற்சிக்கும் சுயநல தைரியம் அவனுக்கு இருந்தது. ஆனால் தேவனுடைய இறுதித் தீர்ப்பில் சாத்தான் நரகத்தில் தள்ளப்படுவான். தேவனுக்கு விரோதமாக எழுந்து வருபவர்களுக்கு, பேரழிவைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை (ஏசாயா 14:22).

பெருமையானது இயேசு கிறிஸ்துவை இரட்சகராக ஏற்றுக்கொள்வதிலிருந்து பலரைத் தடுத்துள்ளது. பாவத்தை ஒப்புக்கொள்வதும், நம்முடைய சொந்த பலத்தினால் நித்திய ஜீவனைப் பெறுவதற்கு நாம் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்பதை ஒப்புக்கொள்வதும் பெருமைமிக்க மக்களுக்கு ஒரு நிலையான தடுமாற்றம் ஆகும். நாம் நம்மைப் பற்றி பெருமை பேசக்கூடாது; நாம் பெருமை பேச விரும்பினால், நாம் தேவனுடைய மகிமைகளை அறிவிக்க வேண்டும். நம்மைப் பற்றி நாம் சொல்வது தேவனுடைய வேலையில் எதுவும் இல்லை. தேவன் நம்மைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார் என்பதுதான் வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்துகிறது (2 கொரிந்தியர் 10:18).

பெருமை ஏன் இவ்வளவு பாவமானது? தேவன் சாதித்த ஒரு காரியத்திற்கான பெருமை நமக்கு பெருமை அளிக்கிறது. பெருமை என்பது கடவுளுக்குச் சொந்தமான மகிமையை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு அதை நமக்காக வைத்திருக்கிறது. பெருமை என்பது அடிப்படையில் சுய வழிபாடு. தேவன் நம்மை இயக்குவதற்கும், நிலைநிறுத்துவதற்கும் இல்லாதிருந்தால், இந்த உலகில் நாம் சாதிக்கும் எதுவும் சாத்தியமில்லை. “உனக்கு உண்டாயிருக்கிறவைகளில் நீ பெற்றுக்கொள்ளாதது யாது? நீ பெற்றுக்கொண்டவனானால் பெற்றுக்கொள்ளாதவன்போல் ஏன் மேன்மைபாராட்டுகிறாய்?” (1 கொரிந்தியர் 4:7). அதனால்தான் நாம் தேவனுக்கு மகிமையைக் கொடுக்கிறோம் – அவர் மட்டுமே அதற்கு தகுதியானவர்.