கேள்வி

மரித்தவர்களுக்காக ஜெபிப்பது குறித்து வேதாகமம் என்ன சொல்லுகிறது?

பதில்

மரித்தவர்களுக்காக ஜெபிப்பது வேதாகமத்தின்படியான கருத்து அல்ல. ஒருவர் இறந்தவுடன் நமது ஜெபங்களுக்கு எந்தப் தாக்கமும்/பாதிப்பும் இல்லை. உண்மை என்னவென்றால், மரணத்தின் போது, ஒருவரின் நித்திய விதி உறுதி செய்யப்படுகிறது. ஒன்று அவர் கிறிஸ்துவின் மீதான விசுவாசத்தின் மூலம் இரட்சிக்கப்பட்டு, பரலோகத்தில் இருக்கிறார், அங்கு அவர் தேவனுடைய சமுகத்தில் இளைப்பாறுதலையும் மகிழ்ச்சியையும் அனுபவிக்கிறார், அல்லது அவர் நரகத்தில் வேதனைப்படுகிறார். ஐசுவரியமுள்ள மனுஷன் மற்றும் தரித்திரனாகிய லாசருவின் கதை இந்த உண்மையை தெளிவாக விளக்குகிறது. மரணத்திற்குப் பிறகு, அநீதியானவர்கள் தேவனிடமிருந்து நித்தியமாகப் பிரிக்கப்படுகிறார்கள், அவர்கள் சுவிசேஷத்தை நிராகரித்ததை அவர்கள் நினைவில் கொள்கிறார்கள், அவர்கள் வேதனையில் இருக்கிறார்கள், அவர்களின் நிலைமையை சரிசெய்ய முடியாது (லூக்கா 16:19-31) என்று போதிக்க இயேசு இந்தக் கதையைப் பயன்படுத்தினார்.

பெரும்பாலும், நேசிப்பவர்களை இழந்தவர்கள் இறந்தவர்களுக்காகவும் அவர்களது குடும்பங்களுக்காகவும் ஜெபிக்க ஊக்குவிக்கப்படுகிறார்கள். நிச்சயமாக, துக்கப்படுபவர்களுக்காக நாம் ஜெபிக்க வேண்டும், ஆனால் இறந்தவர்களுக்காக இல்லை. யாரேனும் ஒருவர் மற்றொருவருக்காக ஜெபிக்க முடியும், மற்றும் அதன் மூலம் அவர் இறந்த பிறகு ஒருவித சாதகமான விளைவை அது ஏற்படுத்தலாம் என்று யாரும் நம்பக்கூடாது. மனிதகுலத்தின் நித்திய நிலை பூமியில் நாம் வாழும் போது நாம் செய்யும் செயல்களால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது என்று வேதாகமம் போதிக்கிறது. “பாவஞ்செய்கிற ஆத்துமாவே சாகும்; … நீதிமானுடைய நீதி அவன்மேல்தான் இருக்கும், துன்மார்க்கனுடைய துன்மார்க்கமும் அவன்மேல்தான் இருக்கும்” (எசேக்கியேல் 18:20).

எபிரேயர் நிருபத்தை எழுதியவர் நமக்குச் சொல்லுகிறார், “அன்றியும், ஒரேதரம் மரிப்பதும், பின்பு நியாயத்தீர்ப்படைவதும், மனுஷருக்கு நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறது” (எபிரேயர் 9:27). ஒருவரின் ஆவிக்குரிய நிலையில் அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு—அவரால் அல்லது மற்றவர்களின் முயற்சியால் எந்த மாற்றமும் செய்ய முடியாது என்பதை இங்கே நாம் புரிந்துகொள்கிறோம். “மரணத்துக்கு ஏதுவான பாவம்” (1 யோவான் 5:16) செய்யும் உயிருள்ளவர்களுக்காக ஜெபிப்பதில் பயனில்லை என்றால், தேவனுடைய மன்னிப்பை நாடாமல் தொடர்ச்சியான பாவம் செய்கிறார்களானால், இரட்சிப்பின் பிரேத பரிசோதனை திட்டம் எதுவும் இல்லாததால், ஏற்கனவே இறந்தவர்களுக்காக ஜெபம் செய்வது அவர்களுக்கு எவ்வாறு பயனளிக்கும்?

விஷயம் என்னவென்றால், நம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரே ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது, அந்த வாழ்க்கையை நாம் எப்படி வாழ்கிறோம் என்பதற்கு நாமே பொறுப்பு. மற்றவர்கள் நம் தேர்வுகளில் செல்வாக்கு செலுத்தலாம், ஆனால் இறுதியில் நாம் செய்யும் தேர்வுகளுக்கு நாம் ஒரு கணக்கைக் கொடுக்க வேண்டும். வாழ்க்கை முடிந்தவுடன், தேர்வுகள் எதுவும் இல்லை; தீர்ப்பை எதிர்கொள்வதைத் தவிர நமக்கு வேறு வழியில்லை. மற்றவர்களின் பிரார்த்தனைகள் அவர்களின் விருப்பங்களை வெளிப்படுத்தலாம், ஆனால் அவை ஒருபோதும் முடிவை மாற்றாது. ஒரு நபருக்காக ஜெபிக்க வேண்டிய நேரம் அவர் அல்லது அவள் உயிரோடு வாழும் போது தான், அவருக்கு இன்னும் அவரது இருதயம், அணுகுமுறைகள் மற்றும் நடத்தை மாறுவதற்கான வாய்ப்பு உள்ளது (ரோமர் 2:3-9).

வலி, துன்பம் மற்றும் அன்புக்குரியவர்கள் மற்றும் நண்பர்களின் இழப்பு போன்ற நேரங்களில் ஜெபிக்க ஆசைப்படுவது இயற்கையானது, ஆனால் வேதாகமத்தில் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ள செல்லுபடியாகும் ஜெபத்தின் எல்லைகளை நாம் அறிவோம். வேதாகமம் மட்டுமே அதிகாரப்பூர்வ ஜெபக் கையேடு, இறந்தவர்களுக்காக ஜெபிப்பது பயனற்றது என்று அது கற்பிக்கிறது. ஆனாலும் இறந்தவர்களுக்காக ஜெபிக்கும் பழக்கம் “கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தில்” சில பகுதிகளில் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது. உதாரணமாக, ரோமன் கத்தோலிக்க இறையியல், இறந்தவர்களுக்காகவும் அவர்கள் சார்பாகவும் பிரார்த்தனை செய்ய அனுமதிக்கிறது. ஆனால் ரோமன் கத்தோலிக்க அதிகாரிகளும் கூட, அறுபத்தாறு நியமன வேதாகமத்தில் இறந்தவர்களின் சார்பாக பிரார்த்தனை செய்வதற்கு வெளிப்படையான அங்கீகாரம் இல்லை என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். அதற்கு பதிலாக, அவர்கள் அப்போக்ரிபா (2 மக்காபியர் 12:46), திருச்சபை பாரம்பரியம், ட்ரெண்ட் ஆலோசனை சங்கத்தின் ஆணை போன்றவற்றுக்கு முறையீடு செய்கிறார்கள்.

இரட்சகரின் சித்தத்திற்கு அடிபணிந்தவர்கள் (எபிரெயர் 5:8-9) மரணத்திற்குப் பிறகு நேரடியாகவும் உடனடியாகவும் கர்த்தருடைய பிரசன்னத்திற்குள் பிரவேசிப்பார்கள் என்று வேதாகமம் போதிக்கிறது (லூக்கா 23:43; பிலிப்பியர் 1:23; 2 கொரிந்தியர் 5:6, 8) அப்படியானால், பூமியில் உள்ள ஜனங்களின் ஜெபங்களுக்கு அவர்களுக்கு என்ன தேவை? அன்பானவர்களை இழந்தவர்களுக்காக நாம் அனுதாபப்படுகையில், “இப்பொழுதே அநுக்கிரககாலம், இப்பொழுதே இரட்சணிய நாள்” (2 கொரிந்தியர் 6:2) என்பதை நாம் மனதில் கொள்ள வேண்டும். சுவிசேஷ காலம் முழுவதையும் சூழல் குறிப்பிடும்போது, தவிர்க்க முடியாத மரணம் மற்றும் அதைத் தொடர்ந்து வரும் நியாயத்தீர்ப்பை எதிர்கொள்ளத் தயாராக இல்லாத எந்தவொரு நபருக்கும் இந்த வசனம் பொருத்தமானது (ரோமர் 5:12; 1 கொரிந்தியர் 15:26; எபிரெயர் 9:27). மரணமே இறுதியானது, அதற்குப் பிறகு, எவ்வளவு ஜெபித்தாலும், வாழ்க்கையில் அவன் நிராகரித்த இரட்சிப்பைப் பெறவே முடியாது.