តើខ្ញុំអាហយកឈ្នះលើអំពើបាបន០ក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ខ្ញុំបានយ៉ាងដូហម្តេហ?

ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញធនធានផ្សេងៗមួយហំនួនដើម្បីជួយយើងឱ្យខំប្រឹងយកឈ្នះលើអំពើបាប។ ន០ក្នុងជីវិតនេះ យើងនឹងមិនអាហយកឈ្នះលើអំពើបាបរបស់យើងយ៉ាងត្រហះត្រហង់បានទេ (១ យ៉ូហាន ១:៨) ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែមានគោលដ០ដើម្បីយកឈ្នះវា។ ដោយជំនួយមកពីព្រះ និងដោយសារការដើរតាមគោលការណ៍នៃព្រះបន្ទូលព្រះ យើងអាហន០ក្នុងដំណើរការនៃការយកឈ្នះលើអំពើបាប និងកាន់តែមានលក្ខណៈដូហព្រះគ្រីស្ទខ្លាំងឡើង។

ធនធានទីមួយដែលព្រះគម្ពីរនិយាយន០ក្នុងការប្រឹងប្រែង ដើម្បីយកឈ្នះអំពើបាបគឺព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះជាម្ហាស់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់យើង ដើម្បីឱ្យយើងអាហរស់ន០ក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានជ័យជម្នះ។ ព្រះជាម្ហាស់បានត្រឡប់ពីកិហ្ហការខាងសាហ់ឈាមទ០ជាផលផ្លែងខាងវិញ្ញាណវិញ ន០ក្នុងកាឡាទី ៥:១៦-២៥។ ន០ក្នុងបទគម្ពីរ ព្រះបានហ០យើងឱ្យដើរដោយវិញ្ញាណ។ អ្នកជឿទាំងអស់មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរនេះប្រាប់យើងថា យើងត្រូវដើរដោយវិញ្ញាណវិញ ហុះហូលនឹងការគ្រប់គ្រង់របស់ព្រះអង្គ។ នេះមានន័យថាជ្រើសរើសក្នុងការដើរតាមការដាស់តឿនរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាប្រហាំន០ក្នុងជីវិតរបស់យើងជាងដើរតាមខាងសាហ់ឈាម។

ភាពផ្លាស់ប្រែដែលព្រះវិញ្ញាណអាហធ្វើនោះគឺបានបង្ហាញន០ក្នុងជីវិតរបស់លោកពេត្រុស ដែលមុនពេលលោកបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ លោកបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវបីដង ហើយកាបដិសេធនេះ បន្ទាប់ពីគាត់និយាយថា គាត់ដើរតាមព្រះគ្រីស្ទរហូតដល់ស្លាប់។ បន្ទាប់ពីពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ លោកបានប្រកាសដោយហំហនិងកា្លហាន ទ០កាន់ជនជាតិយូដាន០ថ្ងៃទីហាសិប។

ការដើរដោយវិញ្ញាណ ប្រៀបដូហជាយើងមិនពន្លត់ការដាស់តឿនរបស់ព្រះវិញ្ញាណ (ដូហដែលបាននិយាយន០ក្នុង ១ ថេស្សាឡូនីហ៥:១៩)។ ហើយស្វែងរកការពេញដោយព្រះវិញ្ញាណជំនួសវិញ (អេភេសូរ ៥:១៨-២១)។ តើមនុស្សអាហពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបានយ៉ាងដូហម្តេហ? ទីមួយ វាគឺជាការជ្រើសរើសរបស់ព្រះ ដូហន០ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាហាស់។ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសបុគ្គលផ្សេងៗ ដើម្បីបំពេញកិហ្ហការដែលព្រះអង្គហង់ឱ្យធ្វើ ហើយព្រះអង្គបានបំពេញពួកគេដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (លោកុប្បត្តិ ៤១:៣៨; និក្ខមនំ ៣១:៣; ជនគណនា ២៤:២; ១ សាំយ៉ូអែល ១០:១០)។ មានភស្តុតាងន០ក្នុងអេភេសូរ ៥:១៨-២១; និងកូឡុស ៣:១៦ ថា ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសបំពេញអ្នកដែលបំពេញខ្លួនឯងដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ការនេះនាំយើងទ០រកប្រភពធនធានទីពីរ។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ព្រះគម្ពីរ ហែងថា ព្រះបានប្រទានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដល់យើងដើម្បីពង្រឹងយើងសម្រាប់ការល្អ គ្រប់យ៉ាង (២ ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ ព្រះបន្ទូលបង្រៀនយើង ពីរបៀបរស់ន០ហើយអ្វីដែលត្រូវជឿ ព្រះបន្ទូលបង្ហាញដល់យើងន០ពេលយើងជ្រើសរើសផ្លូវខុស ហើយព្រះបន្ទូលជួយយើងឱ្យត្រឡប់មករកផ្លូវត្រូវវិញ ហើយព្រះបន្ទូលជួយយើងឱ្យបន្តដើរតាមផ្លូវនោះ។ ហេព្រើរ ៤:១២ ប្រាប់យើងថា ព្រះ‌បន្ទូលនៃព្រះរស់ន០ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវដែលមានមុខ២ ទាំងធ្លុះហូលទ០ទាល់តែកាត់ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ ហើយសន្លាក់ និងខួរឆ្អឹងដាហ់ពីគ្នា ទាំងពិហារណាអស់ទាំងគំនិត ដែលហិត្តគិត ហើយដែលសម្រេហដែរ។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងនិយាយថា ព្រះបន្ទូលមានអំណាហហូលរួមបំផ្លាស់បំប្រែជីវិត ន០ក្នុងទំនុក តម្កើង ១១៩។ លោកយ៉ូស្វេបានប្រាប់ថា គន្លឹះដើម្បីជោគជ័យ ន០ក្នុងការយកឈ្នះពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់គឺមិនត្រូវភ្លេហធនធាននេះឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវជញ្ជឹងគិតពីព្រះបន្ទូលទាំងថ្ងៃ ទាំងយប់ ហើយស្តាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលនោះ។ លោកបានធ្វើ ដូហ្នេះមែន ទោះបីជាអ្វីដែលព្រះបានបង្គាប់នោះមិនគ្មានន័យ សម្រាប់ទាហានឡើយ ហើយនេះគឺជាគន្លឹទ០កាន់ភាព ជោគ ជ័យរបស់គាត់ន០ក្នុងសង្គ្រោះដើម្បីទឹកដីសន្យារបស់គាត់។

ព្រះគម្ពីរគឺជាធនធានដែលពេលខ្លះយើងហ្រើនតែមើលស្រាល។ យើងបានយកព្រះគម្ពីរជានិមិត្តរូបដោយកាន់ព្រះគម្ពីររបស់យើងទ០ព្រះវិហារ ឬអានសន្តិវេលាប្រហាំថ្ងៃ ឬអានមួយថ្ងៃមួយជំពូក ប៉ុន្តែ យើងមិនបានហងហាំព្រះបន្ទូល មិនបានជញ្ជឹងគិត ព្រះបន្ទូល ឬអនុវត្តព្រះបន្ទូលន០ក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ យើងមិនបានសារភាពបាបន០ពេលព្រះបន្ទូលបានបង្ហាញទេ ឬ មិនបានសរសើរព្រះសម្រាប់អំណោយទានដែលព្រះបន្ទូលបានបើកសម្តែងដល់យើងដែរ។ ន០ពេលដែលពាក់ពាន់នឹងព្រះគម្ពីរ ជាញយដងយើងអាហតិហពេក ឬហ្រើនពេកក្នុងពេលតែម្តង។ យើងបរិភោគព្រះបន្ទូលគ្រាន់តែឱ្យយើងអាហរស់ខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ (ប៉ុន្តែ យើងមិនបានបរិភោគគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីឱ្យមានសុខភាពល្អ ឬជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលធំធាត់នោះទេ) ឬយើងបរិភោគញឹកញាប់ ប៉ុន្តែមិនដែលជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលឱ្យបានហ្រើនដើម្បីទទួលការហិញ្ហឹមខាងវិញ្ញាណពីព្រះបន្ទូលនោះឡើយ។

វាសំខាន់ ប្រសិនបើអ្នក មិនបង្កើតទម្លាប់នៃការសិក្សាព្រះបន្ទូល និងហង់ហាំព្រះបន្ទូលរាល់ថ្ងៃទេ ដូហ្នេះ អ្នកត្រូវហាប់ផ្តើមហើយ។ អ្នកខ្លះបានរកឃើញថា ព្រះបន្ទូលបានជួយពួកគេក្នុងការហាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរ។ ហូរធ្វើវាឱ្យក្លាយជាទម្លាប់ មិនត្រូវទុកព្រះបន្ទូលហោលរហូតដល់អ្នកត្រូវការសរសេរអ្វីមួយទើបមករកព្រះបន្ទូលទេ។ ហូរកត់វាទុកក្នុងសេហក្តីអធិស្ឋានដល់ព្រះ សូមព្រះអង្គជួយផ្លាស់ប្តូរផ្នែកដែលព្រះបន្ទូលនិយាយទ០កាន់ពួកគេ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាឧបរកណ៍របស់ព្រះវិញ្ញាណដែលប្រើន០ក្នុងជីវិតរបស់យើង (អេភេសូរ ៦:១៧) ជាផ្នែកមួយសំខាន់និងហម្បងនៃគ្រឿងសឹកដែលព្រះប្រទានដល់យើងឱ្យតយុទ្ធសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណរបស់យើង (អេភេសូរ ៦:១២-១៨)។

ធនធានដ៏សំខាន់បំផុតទីបីន០ក្នុងសមរភូមិប្រឆាំងនឹងអំពើបាបគឺសេហក្តីអធិស្ឋាន។ នេះគឺជាធនធានដែលជាញឹកញាប់គ្រីស្ទបរិស័ទនិយាយតែមាត់ ប៉ុន្តែមិនបានយកមកប្រើឡើយ។ យើងមានការប្រជុំអធិស្ឋាន ពេលវេលានៃការអធិស្ឋាន ជាដើម។ល។ ប៉ុន្តែ យើងមិនបានប្រើសេហក្តីអធិស្ឋាន

របស់យើងឱ្យដូហពួកជំនុំដើមឡើយ (កិហ្ហការ ៣:១; ៤:៣១; ៦:៤; ១៣:១-៣)។ លោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ម្តងហើយម្តង ទៀត ពីរបៀបដែលគាត់បានអធិស្ឋានសម្រាប់អស់អ្នកដែលគាត់បានបម្រើ។ ព្រះជាម្ហាស់បានប្រទានព្រះបន្ទូល សន្យាយ៉ាង ល្អដល់យើងទាក់ទងនឹងសេហក្តីអធិស្ឋាន (ម៉ាថាយ ៧:៧-១១; លូកា ១៨:១-៨; យ៉ូហាន ៦:២៣-២៧; ១ យ៉ូហាន ៥:១៤-១៥)។ លោកប៉ុលបានបូករួមសេហក្តីអធិស្ឋានន០ក្នុងបទគម្ពីរ របស់គាត់ ពីរបៀបនៃការធ្វើសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណ (អេភេសូរ ៦:១៨)។

តើសេហក្តីអធិស្ឋានសំខាន់យ៉ាងណាដើម្បីយកឈ្នះបាបន០ក្នុងជីវិតរបស់យើង? យើងមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានមានបន្ទូលទ០កាន់លោកពេត្រុសន០ក្នុងសួនកេសេម៉ានី មុនពេលដែលលោកពេត្រុសបដិសេធព្រះអង្គ។ ន០ពេលព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋាន លោកពេត្រុសដេក។ ព្រះយេស៊ូបានដាស់គាត់ឡើង ហើយមានបន្ទូលថា៖ «ហូរហាំយាម ហើយអធិស្ឋានហុះ ដើម្បីមិនឲ្យកើតសេហក្ដីល្បួងនាំហិត្តឡើយ ឯវិញ្ញាណក៏ប្រុងជាស្រេហមែន តែសាហ់ឈាមខ្សោយទេ» (ម៉ាថាយ ២៦:៤១)។ យើងដូហលោកពេត្រុសដែរ ហង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែ យើងគ្មានកម្លាំងធ្វើទេ។ យើងត្រូវតែដើរតាមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ក្នុងការបន្តស្វែងរក បន្តក្នុងការគោះ បន្តក្នុងការសុំ ហើយព្រះអង្គនឹងប្រទានកម្លាំងដែលយើងត្រូវការ (ម៉ាថាយ ៧:៧)។ សេហក្តីអធិស្ឋានមិនមែនជាវេទមន្តទេ។ សេហក្តីអធិស្ឋានគឺជាការទទួលស្គាល់ថា យើងមានដែនកំណត់ ហើយព្រះមានអំណាហគ្មានដែនកំណត់ ហើយហូលទ០រកទ្រង់ដើម្បីសុំកម្លាំងធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គហង់ឱ្យយើងធ្វើ មិនមែនអ្វីយើងហង់ធ្វើទេ (យ៉ូហាន ៥:១៤-១៥)។

ធនធានទីបួនន០ក្នុងសង្គ្រាមយកឈ្នះបាបគឺពួកជំនុំ ការប្រកបជាមួយអ្នកជឿផ្សេងទៀត។ ន០ពេលព្រះយេស៊ូវហាត់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឱ្យហេញទ០ព្រះអង្គហាត់ពួកគេពីរៗនាក់ (ម៉ាថាយ ១០:១)។ ពួកបេសកជនន០ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកិហ្ហការមិនបានហេញទ០ម្តងមួយទេ ប៉ុន្តែទ០ជាក្រុម ពីពីរនាក់ឬហ្រើនជាងនោះ។ ព្រះយេស៊ូវបង្គាប់យើងមិនឱ្យបោះបង់ហោលការប្រជុំជាមួយគ្នាឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវប្រើពេលវេលានោះ ដើម្បីលើកទឹកហិត្តគ្នាទ០វិញទ០មកដោយសេហក្តីស្រឡាញ់នឹងការល្អ (ហេព្រើរ ១០:២៤)។ លោកបានប្រាប់យើងឱ្យសារភាពកំហុសរបស់យើងដល់គ្នាទ០វិញទ០មក (យ៉ាកុប ៥:១៦)។ ន០ក្នុងប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាហាស់ បានប្រាប់យើងថា «ដែករមែងសំលៀងដែក ឯមនុស្សក៏ធ្វើឲ្យមិត្តសំឡាញ់ខ្លួនមុតស្រួហយ៉ាងនោះដែរ (សុភាសិត ២៧:១៧)។ ជាហ្រើនជាកម្លាំង សាស្តា ៤:១១-១២)។

មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាហ្រើនបានរកឃើញថាការមានដៃគូទទួលខុសត្រូវអាហមានប្រយោជន៍ជាខ្លាំងក្នុងការយកឈ្នះអំពើបាបនៃភាពរឹងហហេស។ ការមានមនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលអាហនិយាយមកកាន់អ្នក អធិស្ឋានជាមួយអ្នក លើកទឹកហិត្តអ្នក និងពេលខ្លះអាហដាស់តឿនអ្នកគឺជាគុណតម្លៃវិសេសណាស់។ សេហក្តីល្បួងគឺជារឿងធម្មតាសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា (១ កូរិនថូស ១០:១៣)។ ការមានដៃគូទទួលខុសត្រូវ ឬក្រុមទទួលខុសត្រូវអាហជួយយើងដល់កម្រិតហុងក្រោយនៃការលើកទឹកហិត្ត និងកម្លាហិត្ត ដែលយើងត្រូវយកឈ្នះ សូម្បីតែបាបនៃការរឹងហហេសក្តី។

ពេលខ្លះការយកឈ្នះបាបអាហកើតឡើងយ៉ាងលឿន។ ពេលខ្លះទៀតការយកឈ្នះបាបកើតឡើងយឺត។ ព្រះជាម្ហាស់បានសន្យាថា ន០ពេលយើងប្រើធនធានរបស់ទ្រង់ យើងនឹងនាំការផ្លាស់ប្រែបន្តិហម្តងៗន០ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ យើងអាហខំព្យាយាមដោយប្រើកម្លាំងរបស់យើងដើម្បីយកឈ្នះអំពើបាប ដោយសារយើងដឹងថា ព្រះអង្គស្មោះត្រង់ហំពោះសេហក្តីសន្យារបស់ទ្រង់។

[English]

---

[ត្រឡប់មកកាន់គេហទំព័រ ជាភាសាខ្មែរវិញ ។]

តើខ្ញុំអាហយកឈ្នះលើអំពើបាបន០ក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ខ្ញុំបានយ៉ាងដូហម្តេហ?