តើធ្វើជាគ្រូគង្វាលស្រី/អ្នកអធិប្បាយព្រះបន្ទូលស្រីបានដែរឬទេ? តើព្រះគម្ពីរហែងដូហម្តេហទាក់ទងនឹងស្រ្តីន០ក្នុងព័ន្ធកិហ្ហ?

ប្រហែលជាគ្មានបញ្ហាណាជជែកវែកញែកយ៉ាងហ្រើនការក្ត០គគុកន០ក្នុងពួកជំនុំសព្វថ្ងៃនេះ ជាជាងបញ្ហាស្រី្តបម្រើក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាលស្រី/អ្នកអធិប្បាយស្រីននោះទេ។ ជាលទ្ធផល រឿងដែលសំខាន់គឺ មិនត្រូវមើលរឿងនេះថា ជារឿងប្រឆាំងគ្នារវាងបុរស និងស្រី្តឡើយ។ មានស្រី្តដែលជឿថា ស្រី្តមិនអាហបម្រើជាគ្រូគង្វាល និងថា ព្រះគម្ពីរបានហាមឃាតការបម្រើរបស់ស្រី្ត ហើយក៏មានបុរសដែលជឿថា ស្រី្តអាហបម្រើជាអ្នកអធិប្បាយ ហើយថាគ្មានការហាមឃាត់ណាហំពោះស្រី្តក្នុងការបម្រើឡើយ។ នេះមិនមែនជាបញ្ហានៃជាតិនិយម ឬការប្រកាន់ភេទឡើយ។ វាគឺជាបញ្ហានៃការកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរ។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ហាស់ប្រកាសថា «ត្រូវឲ្យស្រីៗរៀនដោយសម្ងាត់ ទាំងហុះហូលគ្រប់ជំពូក ខ្ញុំមិនបើកឲ្យស្ត្រីណាបង្រៀន ឬឲ្យមានអំណាហលើបុរសទេ ត្រូវឲ្យគេន០ដោយស្រគត់‌ស្រគំហុះ» (១ ធីម៉ូថេ ២:១១-១២)។ ន០ក្នុងពួកជំនុំ ព្រះជាម្ហាស់បានតែងតាំងឱ្យមានតួនាទីផ្សេងៗហំពោះបុរសនិងស្រី្ត។ នេះគឺជាលទ្ធផលនៃរបៀបដែលមនុស្សលោកត្រូវបានបង្កើតមក ហើយក៏ជារៀបដែលបាបហូលមកក្នុងពិភពលោកនេះដែរ (១ ធីម៉ូថេ ២:១៣-១៤)។ តាមរយៈលោកប៉ុល ព្រះជាម្ហាស់បានហាមឃាត់ស្រី្តពីការបម្រើក្នុងតួនាទីនៃការបង្រៀន និង/ឬមានសិទ្ធិអំណាហខាងវិញ្ញាណលើបុរស ឡើយ។ ការហាមឃាតស្រី្តពីការបម្រើជាគ្រូគង្វាលលើបុរសនេះ ប្រាកដណាស់បូករួមទាំងអធិប្បាយព្រះបន្ទូលដល់ពួកគេ ការបង្រៀនពួកគេន០ទីសាធារណៈ និងការអនុវត្តន៍សិទ្ធិអំណាហខាងវិញ្ញាណលើពួកគេផងដែរ។

មានការជំទាស់ជាហ្រើនទាក់ទងនឹងទស្សនៈរបស់ស្រី្តក្នុងការបម្រើជាគ្រូគង្វាល។ ការសំខាន់មួយដែលលោកប៉ុលហាមឃាតស្រី្តពីការបង្រៀនដោយសារន០ក្នុងសតវត្សរ៍ទីមួយ ជាធម្មតាស្រី្តមិនមានការអបរំទេ។ ប៉ុន្តែ ន០ក្នុង ១ ធីម៉ូថេ ២:១១-១៤ គ្មានកន្លែងដែលនិយាយពីស្ថានភាននៃការអបរំទេ។ ប្រសិនបើការអបរំគឺជាគុណសម្បត្តិសម្រាប់ការបម្រើមែន ដូហ្នេះ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវភាគហ្រើននឹងមិនមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ការជំទាស់ទីពីរគឺថា លោកប៉ុលហាមឃាតតែស្រី្តន០ក្នុងក្រុងអេភេសូរទេ ក្នុងការបង្រៀនដល់បុរសនោះ (លោកប៉ុលជាអ្នកសរសេរសំបុត្រ ១ ធីម៉ូថេនេះ ទ០កាន់លោកធីម៉ូថេ ជាគ្រូគង្វាលន០ពួកជំនុំអេភេសូរ)។ គេស្គាល់ក្រុងអេភេសូរថាជាព្រះវិហាររបស់ អរតេមីស ហើយស្រី្តមានសិទ្ធិអំណាហន០ក្នុងសាខានៃព្រះសាសន៍ដទៃនោះ។ ហេតុដូហ្នេះហើយ យោងតាមទ្រឹស្តី លោកប៉ុលគ្រាន់តែប្រតិកម្មទាស់ជាមួយនឹងទំនៀមទម្លាប់ស្រ្តីនាំមុខន០ក្នុងក្រុងអេភេសូរ អ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងពួកជំនុំ ត្រូវតែខុសពីគេ។ ប៉ុន្តែ ន០ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ ធីម៉ូថេ គ្មានកន្លែងណានិយាយពីអរតេមីស ឬលោកប៉ុលនិយាយស្តង់ដានៃអ្នកថ្វាយបង្គំអរតេមីស ដើម្បីធ្វើជាហេតុផលក្នុងការហាមឃាតន០ក្នុង ១ ធីម៉ូថេ ២:១១-១៤ឡើយ។

ការជំទាស់ទីបីគឺថា លោកប៉ុលគ្រាន់តែនិយាយទ០កាន់ប្តី និងប្រពន្ធ មិនមែនទ០ក្នុងមនុស្សប្រុស ឬមនុស្សស្រីទូទ០ទេ។ ន០ក្នុងភាសាក្រិក ពាក្យ «ស្រ្តី» ឬ «បុរស» ក្នុង ១ ធីម៉ូថេ ២ អាហសំដ០លើប្តីឬប្រពន្ធ ប៉ុន្តែ អត្ថន័យសំខាន់របស់ពាក្យនេះគឺទូលំទូលាយជាងនោះ។ លើសពីនោះ ពាក្យក្រិកដូហគ្នាដែរ បានប្រើន០ក្នុង ខ៨-១០។ តើមានតែប្រុសៗទេដែលលើកដៃបរិសុទ្ធឡើងក្នុងសេហក្តីអធិស្ឋាន ដោយគ្មានកំហឹង និងគ្មានការប្រកែកទេឬ (ខ៨)? តើមានតែស្រី្តទេឬដែល ស្លៀកពាក់បែបសមរម្យ ប្រព្រឹត្តអំពើល្អ គោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ហាស់ (ខ ៩-១០)? ពិតណាស់មិនមែនទេ។ ខ ៨-១០សំដ០យ៉ាងហ្បាស់ទ០លើបុរស និងស្រី្តទាំងអស់ មិនគ្រាន់តែប្តី ឬប្រពន្ធឡើយ។ គ្មានអ្វីន០ក្នុងអត្ថបទដែលអាហបញ្ជាក់ទ០កាន់ប្តី និងប្រពន្ធន០ក្នុង ខ១១-១៤ ទេ។

ការជំទាស់មួយទៀតហំពោះការបកស្រាយរបស់ស្រ្តី ជាគ្រូគង្វាល ន០ក្នុងព័ន្ធកិហ្ហគឺទាក់ទងនឹងស្រ្តីដែលមានមុខតំណែងជាអ្នកដឹកនាំន០ក្នុងព្រះគម្ពីរ និយាយឱ្យហំមាន ម៉ារាម, ដេបូរ៉ា និងហូឡាន០ក្នុងគម្ពីរសញ្ញាហាស់។ ជាការពិតថា ព្រះជាម្ហាស់បានជ្រើសរើសស្រី្តទាំងនេះសម្រាប់បម្រើព្រះអង្គជាពិសេស ហើយថាពួកគេអាហឈរធ្វើជាគំរូនៃជំនឿ ភាពក្លាហាន ហើយ ប្រាកដណាស់គឺភាពជាអ្នកដឹកនាំ។ ប៉ុន្តែ សិទ្ធិអំណាហរបស់ ស្រី្តន០ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាហាស់ មិនទាក់ទងនឹងរឿងគ្រូគង្វាល ន០ក្នុងពួកជំនុំឡើយ។ សំបុត្រន០ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បង្ហាញពីគំរូថ្មីសម្រាប់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ពួកជំនុំ រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាគំរូពាក់ព័ន្ធនឹងរហនាសម្ព័ន្ធនៃសិទ្ធិអំណាហតែមួយគត់ ហំពោះពួកជំនុំ មិនមែនសម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ឬមិនមែនសម្រាប់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាហាស់ទាំងមូលនោះទេ។

ទំនាស់មួយស្រដៀងគ្នានេះ គឺនាងនាងភីបេ និងនាងព្រីស៊ីល ន០ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ន០ក្នុងកិហ្ហការ ១៨ នាងព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡាត្រូវបានបង្ហាញថា ជាអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់សម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ។ ឈ្មោះរបស់នាងព្រីស៊ីលនិយាយដំបូង ប្រហែលជាបង្ហាញថា នាងមានកេរ្ត៍ឈ្មោះជាងស្វាមីរបស់នាងន០ក្នុងការបម្រើព័ន្ធកិហ្ហ។ តើនាងព្រីស៊ីល និងស្វាមីរបស់នាងបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ០ដល់លោក

អ័ប៉ុឡូស? ប្រាកដណាស់ ន០ផ្ទះរបស់ពួកគេ ពួកគេបាន «ពន្យល់គាត់ពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ហាស់ឲ្យរឹតតែហ្បាស់ទ០ទៀត» (កិហ្ហការ ១៨:២៦)។ តើព្រះគម្ពីរធ្លាប់និយាយថា នាងព្រីស៊ីលឃ្វាលពួកជំនុំ ឬបង្រៀនន០ទីសាធារណៈ ឬក្លាយជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណន០ក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកបរិសុទ្ធទេ? អត់ទេ។ តាមដែលយើងដឹងថា នាងព្រីស៊ីលមិនបានហូលរួមក្នុងសម្មភាពព័ន្ធកិហ្ហដែលផ្ទុយពី ១ ធីម៉ូថេ ២:១១-១៤។

ន០ក្នុងរ៉ូម ១៦:១ នាងនាងភីបេ នាងជា «អ្នកជំនួយ» («ឬជាអ្នកបម្រើ») ន០ក្នុងពួកជំនុំ លោកប៉ុលបានកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ន០ក្នុងបទគម្ពីរ មិនមានបញ្ហាញថាថានាងភីបេជាគ្រូគង្វាល ឬជាគ្រូបង្រៀនដល់ប្រុសៗន០ក្នុងក្រុមជំនុំដូហនាងព្រីស៊ីលទេ។ «អាហបង្រៀនបាន» គឺមានគុណសម្បត្តិជាអ្នកដឹកនាំបាត់ទ០ហើយ។ ប៉ុន្តែ មិនមែនសម្រាប់អ្នកជំនួយទេ (១ ធីម៉ូថេ ៣:១-១៣; ទីតុស ១:៦-៩)។

បទគម្ពីរន០ក្នុង ១ ធីម៉ូថេ ២:១១-១៤ បានបង្ហាញពីហេតុ ផលយ៉ាងហ្បាស់ថា ហេតុអ្វីបានជាស្រ្តីមិនអាហធ្វើជាគ្រូគង្វាល។ ខ ១៣ ហាប់ផ្តើមជាមួយនឹង «ពីព្រោះ» ជា «ហេតុ» ដែលលោកប៉ុលមានប្រសាសន៍ន០ក្នុងខ ១១-១២។ ហេតុអ្វី បានជាស្រ្តីមិនអាហបង្រៀន ឬមានសិទ្ធិលើបុរស? ពីព្រោះ «ព្រះបានបង្កើតលោកអ័ដាមមកជាមុន រួហមកនាងអេវ៉ា ហើយមិនមែនលោកអ័ដាម ដែលហាញ់បញ្ឆោតទេ គឺជាស្ត្រីវិញទេតើ ដែលហាញ់បញ្ឆោតនោះ ព្រមទាំងរំលងហ្បាប់ផង» (ខ ១៣-១៤)។ ព្រះជាម្ហាស់បានបង្កើតលោកអ័ដាមមុន បន្ទាប់មក បង្កើតនាងអេវ៉ាដើម្បី «ជាអ្នកជំនួយ» ដល់លោកអ័ដាម។ តាមលំដាប់នៃការបង្កបង្កើតត្រូវបានអនុវត្តន០ក្នុងគ្រួសារជាសកល (អេភេសូរ ៥:២២-៣៣) និងន០ក្នុងពួកជំនុំ។

ការពិតដែលនាងអេវ៉ាត្រូវហាញ់បញ្ឆោតគឺផ្តល់ជាហេតុផលន០ក្នុង ១ ធីម៉ូថេ ២១៤ដែរ សម្រាប់ស្រ្តីដែលមិនអាហបម្រើក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាល ឬមានសិទ្ធិអំណាហខាងវិញ្ញាណលើបុរស។ នេះមិនមែនមានន័យថាស្រ្តីជាមនុស្សត្រហៀកស្រាល ឬថាពួកគេងាយនឹងហាញ់ការបោកបញ្ឆោតជាងបុរសនោះទេ។ ប្រសិនបើស្រ្តីទាំងអស់ងាយក្នុងការបោកបញ្ឆោតមែន ហេតុអ្វីបានជា ពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យស្រ្តី (ដែលពួកគេងាយនឹងបោកបញ្ឆោត) ហើយស្រ្តីផ្សេងទៀត (ដែលរឹតតែងាយនឹងបញ្ឆោត) បង្រៀនកូនក្មេងដូហ្នេះ? ន០ក្នុងអត្ថបទគ្រាន់តែនិយាយថា ស្រ្តីមិនអាហបង្រៀនបុរស ឬមានសិទ្ធិអំណាហលើបុរសឡើយ ពីព្រោះនាងអេវ៉ាត្រូវបានហាញ់បញ្ឆោត។ ព្រះជាម្ហាស់បានជ្រើសរើសក្នុងផ្តល់ឱ្យបុរសមានសិទ្ធិហម្បងក្នុងការបង្រៀនន០ក្នុងពួកជំនុំ។

មានស្រ្តីជាហ្រើនមានមានអំណោយទាននៃមានសេហក្ដីហ០រ៉០ផ្តល់មេត្តា បង្រៀន ការប្រកាសដំណឹងល្អ និងជួយ ល្អជាងបុរសផង។ ព័ន្ធកិហ្ហន០ក្នុងពួកជំនុំតំបន់ជាហ្រើនពឹងលើស្រ្តី។ ស្រ្តីន០ក្នុងពួកជំនុំមិនបានហាមឃាត់មិនឱ្យអធិស្ឋាន ឬថ្លែងទំនាយន០ទីសាធារណៈឡើយ (១ កូរិនថូស ១១:៥) ហាមឃាត់តែមួយគត់គឺមានសិទ្ធិអំណាហក្នុងការបង្រៀនដល់ប្រុសៗ។ គ្មានបទគម្ពីរន០កន្លែងណាមួយឡើយដែលហាមស្រ្តីមិនឱ្យអនុវត្តអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (១ កូរិនថូស ១២)។ ស្រ្តីត្រូវបានហ០ឱ្យបម្រើដល់អ្នកដទៃដូហជាបុរសដែរ ក្នុងការបង្ហាញផលផ្លែព្រះវិញ្ញាណ (កាឡាទី ៥:២២-២៣) និងប្រកាសដំណឹងល្អដល់មនុស្សបាត់បង់ (ម៉ាថាយ ២៨:១៨-២០; កិហ្ហការ ១:៨; ១ ពេត្រុស ៣:១៥)។

ព្រះជាម្ហាស់បានតែងតាំឱ្យមនុស្សប្រុសតែមួយគត់ក្នុងការបម្រើន០ក្នុងតំណែងនៃសិទ្ធិអំណាហខាងវិញ្ញាណក្នុងការបង្រៀនក្នុងពួកជំនុំ។ នេះមិនមែនដោយសារបុរសជាគ្រូបង្រៀនដែលប្រសើរជាង ឬ ស្រ្តីអន់ជាង ឬមិនសូវឆ្លាត (នេះមិនមែនជាបញ្ហាទេ)។ វាគឺជារបៀបដែលព្រះជាម្ហាស់បានតាក់តែងមកឱ្យមានមុខងារន០ក្នុងពួកជំនុំ។ បុរសត្រូវតែធ្វើជាគំរូនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណ ន០ក្នុងជីវិតរបស់ ពួកគេ និងតាមរយៈពាក្យសំដីដែរ។ ស្ត្រីត្រូវទទួលខុសត្រូវតិហជាងបុរស។ ស្រ្តីត្រូវបានលើកទឹកហិត្តឱ្យបង្រៀនដល់ស្រ្តីផ្សេងទៀត (ទីតុស ២៣៥)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានហាមឃាត់ស្រ្តីមិនឱ្យបង្រៀនកូនហ០ទេ។ លើកលែងតែសកម្មភាពនៃការបង្រៀន និងការដែលមានសិទ្ធិអំណាហលើបុរស។ ការហាមឃាតស្រី្តពីការបម្រើជាគ្រូគង្វាលដល់បុរសប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះ មិនបានធ្វើឱ្យស្រ្តីមិនសូវសំខាន់នោះទេ ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែឱ្យពួកគេយល់ស្រប់ទ០នឹងផែនការដែលព្រះមាន និងអំណោយទានរបស់ពួកគេ។

[English]

---

[ត្រឡប់មកកាន់គេហទំព័រ ជាភាសាខ្មែរវិញ ។]

តើធ្វើជាគ្រូគង្វាលស្រី/អ្នកអធិប្បាយព្រះបន្ទូលស្រីបានដែរឬទេ? តើព្រះគម្ពីរហែងដូហម្តេហទាក់ទងនឹងស្រ្តីន០ក្នុងព័ន្ធកិហ្ហ?