Pytanie

Czego powinniśmy się nauczyć z życia Mojżesza?

[

]

Odpowiedź

Mojżesz jest jedną z najwybitniejszych postaci Starego Testamentu. Chociaż Abraham jest nazwany “Ojcem wierzących” i odbiorcą Bożego bezwarunkowego przymierza łaski dla swojego ludu, Mojżesz został wybranym, aby przynieść zbawienie jego ludowi. Bóg specjalnie wybrał Mojżesza, aby wyprowadził Izraelitów z niewoli egipskiej do zbawienia w Ziemi Obiecanej. Mojżesz jest również rozpoznany jako pośrednik Starego Testamentu i jest powszechnie określany jako dawca Prawa. Ostatecznie, Mojżesz jest głównym autorem Pięcioksięgu, fundamentalnych ksiąg całej Biblii. Rola Mojżesza w Starym Testamencie jest typem i cieniem roli Jezusa jaką spełnia w Nowym Testamencie. Jego życie jest zdecydowanie godne zbadania.

Najpierw poznajemy Mojżesza w początkowych rozdziałach 2 Ks. Mojżeszowej. W rozdziale 1, dowiadujemy się, że po tym jak patriarcha Józef uratował swoją rodzinę z wielkiego głodu i umieścił ich w ziemi Goszen (w Egipcie), potomkowie Abrahama żyli w pokoju przez kilka pokoleń, aż do czasu, gdy stali się bardzo licznym ludem, a władzę objął faraon “który nie znał Józefa” (2 Ks. Mojżeszowa 1.8). Ten faraon zniewolił naród hebrajski i wykorzystywał ich do swoich ogromnych projektów budowlanych. A ponieważ Bóg błogosławił ludowi hebrajskiemu szybkim rozwojem liczebnym, Egipcjanie zaczęli się bać wzrastającej liczby Żydów na swoim terenie. Zatem, faraon rozkazał zabijać wszystkich męskich potomków urodzonych z he0brajskich kobiet (2 Ks. Mojżeszowa 1.22).

W 2 rozdziale 2 Ks. Mojżeszowej widzimy, że matka Mojżesza próbuje uratować swoje dziecko umieszczając je w koszu i puszczając po rzece Nil. Kosz został ostatecznie znaleziony przez córkę faraona, która zaadoptowała go jako swojego syna i wychowała w pałacu samego faraona. Gdy Mojżesz dorósł, zaczął wczuwać się w trudną sytuację swego ludu, a gdy był świadkiem, jak Egipcjanin bije hebrajskiego niewolnika, Mojżesz interweniował i zabił Egipcjanina. W innym wydarzeniu, Mojżesz próbował interweniować w dyskusji pomiędzy dwoma Hebrajczykami, ale jeden z Hebrajczyków napomniał Mojżesza i sarkastycznie skomentował, “Czy chcesz mię zabić, jak zabiłeś Egipcjanina?” (2 Ks. Mojżeszowa 2.14; tłum. Biblia Tysiąclecia). Gdy uświadomił sobie, że jego przestępstwo wyszło na jaw, Mojżesz uciekł do ziemi Midianitów, tam ponownie interweniował- tym razem ratując córki Jetry od atakujących je pasterzy. Z wdzięczności, Jetro (również nazywany Reguelem) podarował mu swoją córkę Sypporę za żonę (2 Ks. Mojżeszowa 2.15-21). Mojżesz żył w ziemi Midianitów przez około czterdzieści lat.

Kolejnym znaczącym wydarzeniem w życiu Mojżesza było jego spotkanie z Bogiem przy płonącym krzewie (2 Ks. Mojżeszowa 3-4), gdzie Bóg powołał Mojżesza aby wybawił jego lud. Pomimo jego początkowych wymówek i bezpośredniej prośbie, aby Bóg posłał kogoś innego, Mojżesz zgodził się być posłuszny Bogu. Bóg obiecał posłać Aarona, brata Mojżesza, wraz z nim. Pozostała część historii jest dobrze znana. Mojżesz i jego brat Aaron udali się do faraona w imieniu Bożym i zażądali, aby ten wypuścił lud, by mógł czcić swojego Boga. Faraon uparcie odmawiał i dziesięć plag Bożego sądu zostało zesłanych na lud i ziemię egipską, ostatnią plagą była śmierć wszystkich pierworodnych. Przed tą ostateczną plagą Bóg nakazuje Mojżeszowi ustanowić Paschę, która ma upamiętniać zbawczy akt Boga w odkupieniu Jego ludu z niewoli egipskiej.

Po wyjściu (z Egiptu), Mojżesz poprowadził ludzi nad brzeg Morza Czerwonego, gdzie Bóg zapewnił im inny cud zbawczy, rozdzielając wody i pozwalając Żydom przejść na drugą stronę, zatapiając armię egipską (2 Ks. Mojżeszowa 14). Mojżesz przyprowadził lud do stóp Góry Synaj, gdzie zostało nadane Prawo, Stare Przymierze zostało zawarte pomiędzy Bogiem a nowo powstałym narodem Izraela (2 Ks. Mojżeszowa 19-24).

Pozostała część 2 Ks. Mojżeszowej i cała 3 Ks. Mojżeszowa opisują wydarzenia związane z obozowaniem Izraelitów u podnóża Synaju. Bóg daje szczegółowe instrukcje dotyczące budowy przybytku —przenośnego namiotu do oddawania Bogu czci, który można było składać i rozkładać w celu łatwego przenoszenia — oraz tworzenia narzędzi do oddawania czci, szaty kapłańskiej i Arki Przymierza- symbolu Bożej obecności pośród Jego ludu, jak również miejsce, w którym arcykapłan dokonywał corocznego przebłagania za grzechy. Bóg również udzielił Mojżeszowi wyraźnych wskazówek odnośnie tego jak należy czcić Boga oraz dotyczących zachowania czystości i świętości wśród Bożego ludu. 4 Ks. Mojżeszowa opisuje Izraelitów przemieszczających się z Synaju na brzeg Ziemi Obiecanej, jednak odmawiają wejścia do ziemi, gdy dziesięciu z dwunastu szpiegów powraca z negatywnym raportem odnośnie możliwości przejęcia ziemi przez Izrael. Bóg potępia to pokolenie Żydów, aby umarło na pustyni za swoje nieposłuszeństwo i skazuje ich na czterdziestoletnią wędrówkę po pustyni. Na końcu 4 Ks. Mojżeszowej, następne pokolenie Izraelitów wraca na granice Ziemi Obiecanej i jest gotowe zaufać Bogu.

5 Ks. Mojżeszowa ukazuje Mojżesza wygłaszającego do ludu kilka przemówień w stylu kazań, przypominając im o zbawczej mocy Boga i Jego wierności. Po raz drugi odczytuje Prawo (5 Ks. Mojżeszowa 5) i przygotowuje to pokolenie Izraelitów do przyjęcia obietnic Bożych. Sam Mojżesz nie może wejść do ziemi z powodu grzechu w Meriba (4 Ks. Mojżeszowa 20.10-13). Na końcu 5 Ks. Mojżeszowej opisana jest śmierć Mojżesza (5 Ks. Mojżeszowa 34). Mojżesz wspiął się na górę Nebo i mógł zobaczyć Ziemię Obiecaną. Mojżesz miał 120 lat kiedy umarł, a Biblia podaje, że „wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły” (5 Ks. Mojżeszowa 34.7; tłum. Biblia Tysiąclecia). Sam Pan pochował Mojżesza (5 Ks. Mojżeszowa 34.5–6), a Jozue przejął władzę jako przywódca ludu (5 Ks. Mojżeszowa 34.9).

5 Ks. Mojżeszowa 34.10-12 (tłum. Biblia Tysiąclecia) mówi, “Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz, ani równy we wszystkich znakach i cudach, które polecił mu Pan czynić w ziemi egipskiej wobec faraona, wszystkich sług jego i całego jego kraju; ani równy mocą ręki i całą wielką grozą, jaką wywołał Mojżesz na oczach całego Izraela.”

Powyższy opis to tylko krótki zarys życia Mojżesza, który nie mówi o jego kontaktach z Bogiem, sposobie, w jaki prowadził lud, niektórych szczególnych sposobach w jakich zapowiadał Jezusa Chrystusa, jego centralnym miejscu w wierze żydowskiej, jego pojawieniu się przy przemienieniu Jezusa czy o innych szczegółach. Ale daje nam pewien ogólny wgląd w jego życie. Czego więc możemy się teraz nauczyć z życia Mojżesza? Życie Mojżesza dzieli się na ogół na trzy 40-letnie okresy. Pierwszym jest jego życie na dworze faraona. Jako adoptowany syn córki faraona, Mojżesz miał wszystkie przywileje księcia Egiptu. Został wykształcony “we wszystkich naukach egipskich, i potężny był w słowie i czynie” (Dz. Apostolskie 7.22; tłum. Biblia Tysiąclecia). Gdy trudna sytuacja Hebrajczyków zaczęła niepokoić jego duszę, Mojżesz przyjął na siebie rolę wybawiciela swojego ludu. Jak Szczepan mówi przed żydowską radą najwyższą: “[Mojżesz] sądził zaś, że bracia zrozumieją, iż Bóg przez jego ręce daje im wybawienie, ale oni nie zrozumieli” (Dz. Apostolskie 7.25). Z tego wydarzenia uczymy się, że Mojżesz był człowiekiem czynu jak również człowiekiem posiadającym gorący temperament i skłonność do pochopnych działań. Czy Bóg chciał zbawić swój lud? Tak. Czy Bóg chciał wykorzystać Mojżesza jako swoje wybrane narzędzie zbawienia? Tak. Ale Mojżesz, czy był naprawdę świadomy swojej roli w zbawieniu ludu hebrajskiego czy też nie, postępował pochopnie i impulsywnie. Próbował w swoim czasie realizować rzeczy, które Bóg chciał czynić w swoim czasie. Lekcja dla nas jest oczywista: musimy być bardzo świadomi nie tylko wykonywania Bożej woli, ale także czynienia Bożej woli w Jego czasie, a nie w naszym. Tak jak w przypadku wielu innych biblijnych przykładów, kiedy próbujemy czynić wolę Bożą w naszym czasie, robimy większy bałagan niż pierwotnie zastany.

Mojżesz potrzebował czasu na wzrost i dojrzewanie oraz naukę jak być cichym i pokornego serca przed Bogiem, a to prowadzi nas do drugiego etapu w życiu Mojżesza, jego czterdziestoletniego pobytu w ziemi Midianitów. W trakcie tego czasu, Mojżesz nauczył się prostego życia pasterza, męża i ojca. Bóg wziął tego impulsywnego i porywczego młodego człowieka i rozpoczął proces formowania i kształtowania go na doskonały instrument, który Bóg może użyć. Czego możemy się nauczyć z tego czasu w jego życiu? Pierwsza lekcja dotyczy tego, aby oczekiwać na Boży czas, druga lekcja dotyczy tego, aby nie być bezczynnym w oczekiwaniu na Boży czas. Chociaż Biblia nie poświęca dużo czasu na opisanie szczegółów z życia Mojżesza w tej części, to nie jest tak jakoby Mojżesz siedział bezczynnie oczekując na Boże powołanie. Spędził większą część tego czterdziestoletniego czasu na uczeniu się życia pasterskiego, wspierając i prowadząc rodzinę. To nie są błahe rzeczy! Chociaż możemy tęsknić za doświadczeniami “na górze” z Bogiem, 99 procent naszego życia przeżywamy w dolinie, robiąc przyziemne, codzienne rzeczy, które składają się na życie. Mamy żyć dla Boga “w dolinie” zanim powoła nas do bitwy. Często, to w pozornie błahych sprawach życia, Bóg szkoli nas i przygotowuje na Jego wezwanie w następnym sezonie.

Inną rzeczą, którą widzimy u Mojżesza podczas jego pobytu w ziemi Midianitów, jest to, że kiedy Bóg w końcu powołał go do służby, Mojżesz był oporny. Mężczyzna czynu na początku swojego życia, Mojżesz, mający teraz 80 lat, stał się zbyt nieśmiały. Gdy powołany, aby przemawiać w imieniu Boga, Mojżesz powiedział, że ma “trudną wymowę i nieporadny język” (2 Ks. Mojżeszowa 4.10; tłum. Biblia Poznańska). Niektórzy komentatorzy uważają, że Mojżesz mógł mieć wadę wymowy. Być może, ale byłoby to dziwne, by Szczepan powiedział, że Mojżesz był „dzielny tak w słowach, jak i w czynach” (Dz. Apostolskie 7.22). Być może Mojżesz po prostu nie chciał wrócić do Egiptu, by znowu ponieść porażkę. To nie jest niezwykłe uczucie. Ilu z nas próbowało coś zrobić (niezależnie od tego, czy było to dla Boga, czy nie) i się zawiodło, a potem wahało się, czy spróbować ponownie? Mojżesz wydawał się przeoczyć dwie rzeczy. Jedną z nich była oczywista zmiana, która nastąpiła w jego życiu w ciągu minionych 40 lat. Inną i ważniejszą zmianą było to, że Bóg będzie z nim przez cały czas. Początkowo Mojżesz nie poniósł klęski dlatego, że działał impulsywnie, ale przede wszystkim dlatego, że działał bez Boga, dlatego lekcja, której należy się tutaj nauczyć, jest taka, że kiedy rozpoznajesz wyraźne wezwanie Boga, podejmij się tego z wiarą, wiedząc, że Bóg idzie z tobą! Nie bądź nieśmiały, ale bądź silny w Panu i w mocy Jego potęgi (Efezjan 6.10).

Trzeci i ostatni rozdział z życia Mojżesza to rozdział, który skupia się na jego roli w odkupieniu Izraela. Kilka lekcji można odebrać również z tego rozdziału życia Mojżesza. Pierwsza dotyczy tego, jak być efektywnym przywódcą ludzi. Mojżesz ostatecznie niósł odpowiedzialność za ponad dwa miliony uchodźców żydowskich. Gdy sprawy zaczęły go obciążać, jego teść Jetro zasugerował, że powinien oddelegować część odpowiedzialności na innych zaufanych ludzi, lekcja której wielu ludzi pełniących funkcję przywódczą wobec innych potrzebuje się nauczyć (2 Ks. Mojżeszowa 18). Widzimy również człowieka, który był zależny od Bożej łaski w pomaganiu mu z jego zadaniami. Mojżesz stale wstawiał się w imieniu ludu przed Bogiem. Oby wszyscy ludzie pełniący funkcje przywódcze zabiegali u Boga w imieniu tych, nad którymi sprawują władzę! Mojżesz był szczególnie świadomy konieczności Bożej obecności, a nawet prosił, aby mógł zobaczyć Bożą chwałę (2 Ks. Mojżeszowa 33). Mojżesz wiedział, że bez Boga exodus (wyjście z Egiptu) byłby bez znaczenia. To Bóg wyróżnił Izraelitów i to oni najbardziej Go potrzebowali. Życie Mojżesza uczy nas również, że pewne grzechy będą nas prześladować przez całe życie. Ten sam gorący temperament, który wpędził Mojżesza w kłopoty w Egipcie, wpędził go również w kłopoty podczas wędrówki po pustyni. We wspomnianym wcześniej zdarzeniu w Meriba, Mojżesz w gniewie uderzył w skałę, aby zapewnić ludziom wodę. Jednak nie oddał Bogu chwały ani nie postępował zgodnie z Bożymi poleceniami. Z tego powodu Bóg zabronił mu wejść do Ziemi Obiecanej. W podobny sposób wszyscy ulegamy pewnym uciążliwym grzechom, które nękają nas przez resztę życia, grzechom, które wymagają od nas ciągłej czujności.

To jest jedynie garść praktycznych lekcji, których możemy się nauczyć z życia Mojżesza. Jednak jeśli popatrzymy na życie Mojżesza w świetle całego Pisma Świętego, widzimy większe prawdy teologiczne, które pasują do historii odkupienia. W 11 rozdziale autor do Hebrajczyków używa Mojżesza jako przykładu bohatera wiary. Uczymy się, że to przez wiarę Mojżesz odrzucił chwałę pałacu faraona, aby utożsamić się ze swoim ludem. Autor Listu do Hebrajczyków mówi, “[Mojżesz] uważał bowiem za większe bogactwo znoszenie zniewag dla Chrystusa niż wszystkie skarby Egiptu…” (Hebrajczyków 11.26; tłum. Biblia Tysiąclecia). Życie Mojżesza było życiem wiary, a wiemy, że bez wiary nie można podobać się Bogu (Hebrajczyków 11.6). Podobnie my przez wiarę wyczekując niebiańskich bogactw, możemy znosić trudy życia doczesnego (2 Koryntian 4.17-18).

Jak wspomniano wcześniej, wiemy również, że życie Mojżesza było typologią życia Chrystusa. Podobnie jak Chrystus, Mojżesz był pośrednikiem przymierza. Ponownie, autor Hebrajczyków dokłada wszelkich starań, aby to wykazać (por. Hebrajczyków 3; 8-10). Apostoł Paweł również na to wskazuje w 2 Koryntian 3. Różnica jest taka, że przymierze w którym Mojżesz pośredniczył było tymczasowe i warunkowe, podczas gdy przymierze w którym Chrystus pośredniczy jest wieczne i bezwarunkowe. Podobnie jak Chrystus, Mojżesz zapewnił odkupienie dla swoich ludzi. Mojżesz wyzwolił lud Izraela z niewolnictwa i więzów w Egipcie i przyprowadził ich do Ziemi Obiecanej Kanaan. Chrystus uwalnia swój lud z więzów i niewoli grzechu i potępienia i przyprowadza ich do Ziemi Obiecanej życia wiecznego na nowej ziemi, gdy Chrystus powróci, aby ustanowić królestwo jakie rozpoczął podczas swojego pierwszego przyjścia. Podobnie jak Chrystus, Mojżesz był prorokiem dla swoich ludzi. Mojżesz przekazywał słowa Boga Izraelitom tak jak Chrystus (Ew. Jana 17.8). Mojżesz przepowiedział, że Pan wzbudzi innego proroka podobnego do niego wśród ludzi (5 Ks. Mojżeszowa 18.15). Jezus i wczesny kościół nauczał i wierzył, że Mojżesz mówił o Jezusie, gdy napisał te słowa (por. Ew. Jana 5.46; Dz. Apostolskie 3.22, 7.37). Na tak wiele sposobów, Mojżesz był prekursorem życia Chrystusa. W tym sensie, możemy rzucić okiem na to, jak Bóg realizował swój plan odkupienia w życiu wiernych ludzi w całej historii ludzkości. To daje nam nadzieję, że tak jak Bóg uratował swoich ludzi i dał im odpoczynek poprzez działanie Mojżesza, tak też Bóg nas zbawi i da nam wieczny odpoczynek sabatowy w Chrystusie, zarówno teraz jak i w życiu przyszłym.

Na koniec, warto zauważyć, że chociaż Mojżesz nigdy w życiu nie postawił stopy w Ziemi Obiecanej, to miał możliwość wejścia do Ziemi Obiecanej po swojej śmierci. Na górze przemienienia, gdy Jezus ukazał swoim uczniom przedsmak swojej pełnej chwały, towarzyszyły mu dwie postacie Starego Testamentu- Mojżesz i Eliasz, którzy reprezentują Prawo i Proroków. Mojżesz przeżywa w tym dniu prawdziwy sabatowy odpoczynek w Chrystusie, w którym pewnego dnia będą uczestniczyć wszyscy chrześcijanie (Hebrajczyków 4.9).